لطائف قرآنی
رابطه‌اش را به زنجیر ربوبیت بست نه به رشته عبودیت!
در کلام خداوند که در قرآن کریم فرمود: "اَلَستُ بِرَبِّکُم"* لطائف متعددی نهفته است. یکی این که اقرار به ربوبیت خود گرفت و اقرار و اعتراف به بندگی ما نگرفت و نفرمود: "اَلَستَ بِعبادی" چون‌که در این بیان،فایده و معنای لطیفی است. یعنی با تو به زنجیر ربوبیّت خود بستم نه به رشته عبودیت تو!
چون‌که بنده گاه به غفلت یا جهالت و یا به غلبه هواها رشته عبودیت بگسلد!
از این رو نخواست که به واسطه تقصیر بندگی ما، نقصان به این نسبت راه یابد و بدانیم که چنان‌چه ربوبیت او نقصان پذیر نیست، پس نسبت و رابطه ما نیز با آن حضرت نقصان نپذیرد!
لذا توصیه شده است که خداوند را به اسم رَب بخوانیم که یادآور آن عهدی باشد که او به لطفش با آدمیان بست. و یقین داریم که او بر عهد خویش وفا کند.
شاید سر خواندن مکرر "یا ربِّ" در دعاها و نیایش‌های ائمه هدی علیهم‌السلام در همین نکته باشد، همانند نیایش حضرت امیر علیه السلام در دعای شریف کمیل و امام زین‌العابدین علیه السلام در دعایی که به ابوحمزه ثمالی تعلیم‌نمودند.
این پیوند دائمی و بی‌انقطاع ربوبی با بندگانش است که بنده با همه بی‌مهری‌ها و غفلت‌ها و کج‌تابی‌ها ، هر وقت رو به او نماید و او را بخواند، به مهرش پذیرای اوست.
چون پیوند ربوبیت او که بر لطف و محبت او بنا گردیده، دائمی است و هیچ‌گاه با انقطاع بندگی ما گسسته نخواهد شد
! سوختم درحسرت یک یا ربت
غیر لیلا برنیامد از لبت
روز و شب او را صدا کردی ولی
دیدم امشب با منی، گفتم بلی
- حمید احمدی
- ۲۲ فروردین ۱۴۰۴
- ------------------
- *از آیه "وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ قَالُوا بَلَى شَهِدْنَا أَنْ تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هَذَا غَافِلِينَ" ﴿۱۷۲﴾و هنگامى را كه پروردگارت از پشت فرزندان آدم ذريه آنان را برگرفت و ايشان را بر خودشان گواه ساخت كه آيا پروردگار شما نيستم گفتند چرا گواهى داديم تا مبادا روز قيامت بگوييد ما از اين [امر] غافل بوديم.