زبان و مکان در اینجا معنی ندارد؛ شاید زبان گویا و بلیغ نداشته و ناتوان از بیان جملات زیبا باشند؛ اینجا زبان دل است که کارساز است و جملات ناگفته را به حریم مولا و امام شهیدان رهسپار می‌کند.
تمام قد می‌ایستند؛ با حزن و اندوهی که نمودش در اشک چشم زوار نمایان است. دست روی سینه می‌گذارند؛ خاک آلود و خسته. عرض ارادت می‌کنند به ساحت مقدس سیدالشهدا(ع) که خدا او را خون خود نامید و ابالفضل العباس(س) که ایثار را در حد اعلی به سرانجام رساند.