ما در زیارت «اربعین» به ذات مقدس حسین بن علی (س) عرض می کنیم، شما آنچه لازمهٴ تعلیم و تزکیه بود گفتید، آنچه باید با گفتار و رفتار و کردار و نوشتار و نامههایتان بفرمایید فرمودید: «فَاَعذَرَ فِی الدُّعَاءِ وَ مَنَحَ النُّصحَ» شما کم نیاوردید، اما کاری کردید که انبیای دیگر به آن مرحله بار نیافته اند.

اگر وجود مبارک خلیل مأمور شد به ذبح فرزند: «یا بُنَیَّ إِنِّی أَری فِی الْمَنامِ أَنِّی أَذْبَحُكَ»، باز با «وَ فَدَیْناهُ بِذِبْحٍ عَظیم» مسئله حل شد و اگر آتش سوزی طرح شده بود: «قالُوا حَرِّقُوهُ وَ انْصُرُوا آلِهَتَكُمْ» با «قُلْنا یا نارُ كُونی‏ بَرْداً وَ سَلاماً» مسئله حل شد؛ اما برای شما این گونه نبود. اگر بنا بود فرزند قربانی کنید که کردید و اگر بنا بود قطعه قطعه شوید که شدید؛ این خاصیت حسین بن علی است.

الآن در شرق عالَم، غرب عالَم، یک چنین پدیده ای شما ببینید میلیون ها نفر، پیاده و غیر پیاده، فاصله های دور و نزدیک را طی کنند، زمزمه زیر لب آنها لبیک یا حسین باشد، این در جهان سابقه ندارد؛ یعنی مقدور کسی نیست. آن روزی که زینب کبری (س) سوگند یاد کرد فرمود: نام ما را نمی توانید فراموش کنید، همین بود: «فَوَ اللَّهِ لَا .تَمْحُو ذِكْرَنَا وَ لَا تُمِیتُ وَحْیَنَا» همین بود