به گزارش پایگاه اطلاع رسانی الاربعین، سنت پباده روی اربعین برای زنده نگه داشتن قیام عاشورای حسینی چندسالی است که به طور چشمگیر گسترش یافته است. در این راهپیمایی زائرین ایرانی،عراقی و سایر کشورهای جهان مسیرهای مختلفی را پیاده طی کرده تا خود را به شهرهای نجف و کربلا برسانند.
هرچند که پیمودن دهها و صدها کیلومتر پیاده روی توسط عاشقان حسینی در نگاه اول خستگی را بر ساق های زایران می گذارد اما یک رنگی سبب شده است تا خستگی پیاده‌روی مزه‌ای دوچندان داشته باشد و اینجاست که پا و دل با هم ارتباط پیدا می‌کنند.
پیاده روی در اربعین هر چند که در نگاه اول شاید خستگی و تاول در پای زایران ایجاد کند اما این تاول ها هیچ گاه پای عشق زایران را لنگ نخواهد کرد زیرا مرغ دل گونه ای دیگر پر خواهد کشید.
آنان بدون توجه به تشنگی و خستگی مسیر، عمود شماری کرده تا با رسیدن به دروازه های شهر مناره های قبله عشق خود را ببینند و با ندای «لبیک یا حسین» و «حیدر حیدر» خود را به حرم برسانند.
اینجا نجف است و سیل خروشان عاشقان ولایت با هر دین، مذهب ، رنگ ، نژاد و زبان مسیر را طی کرده تا با حضور در حرم مولا، اذن رهسپاری به سمت کربلا را دریافت کنند.
حضور اقشار مختلف مردم از پیر، جوان، مسلمان و غیر مسلمان، ثروتمند و فقیر و پیاده روی آنان در یک مسیر و با یک هدف از جمله جلوه های زیبا و تکرار نشدنی پیاده روی اربعین می باشد.
پیاده روی ای که نمادی ازهمدلی مسلمانان شیفته حق و حقیقت است که برای احیاء دین، دل در گرو حسین بن علی(ع) داده اند.
برای پی بردن به حقیقت یک رنگی اربعین گشتی در نجف و خیابان های اطراف حرم داشته و به گفت وگو با برخی از زایران نشستم، گویی اینجا کسی از عرب و عجم سخن به میان نمی آورد و همه خود را یکی می دانند و حول محور تشیع در حرکتند.
در مسیر به موکب «ابوشریف می روم» تا از میزبانیش از زایران حسینی بپرسم، می گوید: ما اینجا میزبان نیستیم و میزبانی معنی ندارد بلکه خادم موکب بوده و مردم صاحب اصلی آن هستند. به او می گویم آیا ایرانیان از موکب شما استقبال می کنند؟ در جواب می گوید: اینجا ایرانی و عراقی نداریم ما میزبان عاشقان امام حسین (ع) هستیم.
با کمک یکی از حاضران از وی می پرسم با توجه به تنوع زبان و گویش چگونه با زایران ارتباط برقرار می کنید؟ درجواب می گوید: نیاز به زبان خاصی نیست، بلکه ما می دانیم کسی که در این مسیرگام نهاده زایرحسین است و هدف مشخص دارد.
چند صد مترآن طرف تر کودکی را می بینم که با پهن کردن بساط دنبال کسب روزی از دست زایران حسینی است، می گوید: هر ساله بساط فروش دارم و در این مدت روزی برای خود دست و پا می کنم.
از شیوه برخورد ایرانی ها با وی می گویم: جواب می دهد: تفاوتی بین زایران حسینی نیست ، بیشتر مشتریان من ایرانی هستند و این برای من مایه خوشحالی است.
کاروان اهالی کرمانشاه از راه می رسد و با نوای حیدر حیدر به سمت حرم در راه هستند. سعی دارم با آنان ارتباط برقرار کنم ، سرمست از شوق یار به پیش می روند. هر چند که نمی شود با مسئول کاروان ارتباط برقرار کرد اما درمیان کاروان کسانی هستند که در بین زمزمه های خود جواب ما را می دهند.
یکی از آنان که سن و سالی دارد می گوید: استان کرمانشاه از قدیم الایام افتخار میزبانی زایران حسینی را داشته و هم اکنون با سنت شدن پیاده روی حسینی این استان بیش از دیگر استان های کشور خادم این زوار است. شاهراه اصلی کربلا از این استان می گذرد.
به او می گویم برای ارتباط با زایران حسینی مشکل ندارید: در جواب می گوید اینجا همه یک هدف خاص دارند و زبان مهم نیست بلکه آنچه مهم است این بارگاه منور است که چراغ راهنمای ما در مسیر می باشد.
در میانه راه با یکی از زایران استان اصفهان به گفت وگو می شینم او خود را محمد معرفی می کند. از محمد درباره شیوه برخورد عراقی ها می پرسم. در جواب می گوید: اینجا برخوردها بسیار دوستانه است و من هیچ احساس غریبی در عراق ندارم، اینجا خانه مولایمان است.
یکی از کارهای زیبای این دوره از پیاده روی اربعین حمل تصاویر شهدا به ویژه شهدای مدافع حرم می باشد که بر روی کوله جوانان و نوجوانان قابل مشاهده است.
از یکی از آنان می پرسم چرا تصاویر شهدا را با خود حمل می کنید؟ می گوید: آنان خود بخشی از قیام حسینی و درامتداد آن هستند ، با حمل تمثال مبارک شهدا می خواهم بگویم اگر امروز این سنت به صورت گسترده در حال انجام است به خاطر فداکاری این عزیزان می باشد.
آنچه که بین زایران حسینی بیش ازهمه خودنمایی می کند حجاب به عنوان یکی از ارزش های اسلامی است. زایران حسینی بدون توجه به رنگ، نژاد و فرهنگ حاکم بر کشور خود با حجاب و متانتی خاص در پیش گاه مولای خود حاضر می شوند.
بله اینجا نجف است و ده ها هزار نفر روزانه حول محور تشیع و سنت عاشورایی حضرت زینب (س) به سمت کربلا در حرکتند و فارغ از هر رنگ و نژادی، در بی رنگی خواهند بود.